می خواهم به جنوبی ترین حسی که از گرمای نگاه تو داشته ام فکر کنم،

 بهشمالی ترین دقیقه ی بوسه هایت،

بی خیال اشک هایی که از شرجی باران بر شانه هایت ریخته ام

یا شنبه هایی که به انتظار دیدن دوباره ات چشمهایم را به هجاهای شعر دوخته ام

ببین چقدر بوی شعر گرفته ام,چند بار مریم های خاطراتت را شمرده ام 

وچقدر انتظار پشت سطر سطر شعرهایم بی قافیه مانده است

بیا باران من؛

ببین من از اول قصه ی خیس آشنایی تا آخر دفتر شعرهایم عشق و دوستت دارم برای ات کنار گذاشته ام

هیچ مریمی باران نمی شود،هیچ بارانی بهار نمی شود و هیچ بهاری نمی تواند جای تو را بگیرد

من قد تمام کاج های سبز بهاربوسه های تو را کم دارم و صدای خیس قدم هایت را

و باز بگذار هر شب خواب تو را ببینم تا دوستت داشتن هایم در آغوشت بزرگ و بزرگتر شود

و من که از همه عاشق ترم رنگ ستاره رنگ پنجره و رنگ خواب شوم

و دیگر کسی نپرسد چند سال است؟از نگاه بارانی تو فاصله دارم یا چند سال از ادامه شعرهایم؟